Big Mama Thornton januari 12, 2007
Posted by Dries in Artiest, Blues, Chicago Blues.add a comment
In de vorige post had ik het over Big Joe Williams en zijn bekende bluesstandaard ‘Baby please Don’t Go’. Een artiest die dezelfde situatie heeft meegemaakt is Big Mama Thornton.
Willie Mae Thornton werd in Montgomery (Ala.) geboren. Ze vestigde zich in 1948 in Houston en begon in 1951 op te nemen voor het Peacock-label. Ze maakte in 1952-1953 tournees met Johnny Otis en nam haar R&B hit ‘Hound Dog’ op met zijn orkest. Die plaat, die beroemd werd door de cover van Elvis Presley, stelde haar in staat haar eigen gang te gaan. Ze verliet Peacock in 1957, vestigde zich in de omgeving van San Francisco en werkte als soliste. Ze nam in de jaren 60 en 70 albums op voor Arhoolie, Mercury en Vanguard.
De video toont de hit ‘Hound Dog’, waar Elvis later veel succes mee boekte. Persoonlijk vind ik deze versie stukken beter, enjoy!
Big Joe Williams januari 12, 2007
Posted by Dries in Artiest, Blues, Delta Blues.add a comment
Joe Lee Williams werd in Crawford geboren als zoon van pachters en op vijfjarige leeftijd speelde hij op een zelfgemaakte gitaar. In 1915 verliet hij zijn huis om door het zuiden te trekken. Williams werkte van 1918 tot 1924 op kermissen en voor kwakzalvers met een jugband en als solist. In de jaren 20 speelde hij, vaak begeleid door Little Brother Montgomery, in bordelen, werkkampen en kroegen in Missisipi en Louisana. Zijn platendebuut maakte hij in 1935 voor Bluebird en een van zijn vroege opnames, ‘Baby please Don’t Go’ werd een bluesstandaard. Hij nam eind jaren 30 regelmatig op met Robert Nighthawk en Sonny Boy Williamson op Bluebird.
Hoewel Williams zowel 6-snarige als 12-snarige gitaren bespeelde, is hij het meest bekend om het bespelen van een 9-snarig instrument dat hij zelf had gemaakt. Hij maakte voortdurend tournees en nam tot achter in de jaren 70 platen op.
Op volgende video is Big Joe Williams te zien die de bluesstandaard ‘Baby please Don’t Go’ speelt, het nummer werd verscheidene malen gecoverd door ondere andere Van Morrison in de jaren 60.
Son House januari 12, 2007
Posted by Dries in Artiest, Blues, Delta Blues.add a comment
Eddie James House Jr., zoon van een muzikant, werd in Riverton (Miss.) in 1902 geboren. House predikte in zijn tienerjaren en maakte veel reizen in de jaren 20. Pas op zijn 25ste leerde hij gitaar spelen, maar al snel raakte hij in conflict tussen het geloof en zijn liefde voor de blues. Nadat hij in Lyon iemand had vermoord en daarvoor twee jaar gevangenisstraf had gekregen, ontmoette hij Charley Patton, wiens connectie bij Paramount hem uiteindelijk een opnamesessie in 1930 bezorgde. Son House had samen met Skip James een enorme invloed op Robert Johnson en ook op Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Hij was éen van de grote delta gitaristen en is van van grootste muzikanten uit de bluesgeschiedenis.
De intensiteit en de hartstocht van House in songs als het tweedelige ‘Preachin’ The Blues’ zijn in de blues zelden benaderd. De platenverkoop liep echter niet goed en House trad het grootste deel van de jaren 30 op samen met Willie Brown in de delta. Hij nam in 1941-1942 op voor de Library Of Congress, voordat hij in 1943 stopte met optreden en zich in Rochester ging vestigen. In 1964 werd hij herontdekt, nam nog op voor een paar labels en maakte de rest van decennium uitgebreide tournees. In jaren 70 ging het slechter met zijn gezondheid en hij belandde in een rusthuis, waar in 1988 stierf.
Onderstaande fragmenten tonen een oudere Son House: het eerste fragment bevat een klein gesprek van Son en een nummer. Het tweede fragment een nummer waarin de krachtige gitaarstijl en de ruwe stem van Son House duidelijk getoond worden. Son House vertolkt op deze wijze perfect de blues, hij is gewoon de blues!
Skip James januari 11, 2007
Posted by Dries in Artiest, Blues, Delta Blues.1 comment so far
Nehemiah ‘Skip’ James, geboren in Bentonia en opgegroeid op een nabijgelegen plantage, speelde vanaf jonge leeftijd professioneel gitaar en leerde zichzelf pianospelen. Zijn kenmerkende gitaarstemming (E), zijn melancholie en zijn hoge stem vormden samen een uniek sound en zijn opnamesessie voor Paramount in 1931 resulteerde in enkele van de meest aangrijpende en ontroerende country blues ooit opgenomen. Songs als ‘Devil got my woman’, ‘Im So Glad’ en ’22-20 Blues’ zijn nog steeds meesterwerken in het genre?
In de jaren 30 raakte James het zicht op de scene een beetje kwijt en concentreerde zich op carrière binnen de kerk, voordat hij in de jaren 60 werd ‘herontdekt’, samen met Son House en diverse andere bluesartiesten. Hij nam ook een handvol albums op voor Takom, Melodeon en Vanguard, terwijl zijn nummer ‘I’m So Glad’ gecoverd werd door Cream. Skip James’ hernieuwde carrière werd helaas plotseling afgebroken door zijn dood aan kanker in 1969.
Onderstaand fragment toont Skip James met het nummer ‘I’m So Glad’ in 1964 op het Newport Folk Festival.
Albert Ammons januari 10, 2007
Posted by Dries in Artiest, Boogie woogie.1 comment so far
In de jaren 30 van de vorige eeuw ontstonden nieuwe vormen van blues. Eén van deze nieuwe vormen was Boogie woogie, al bekend uit de jaren 20, maar een decennium later ontwikkelde deze nieuwe trend zich tot een nationaal verschijnsel. Eén van de belangrijkste vertegenwoordigers van de boogie woogie was Albert Ammons.
Albert Clifton Ammons werd geboren op een onbekende dag in maart 1907 te Chicago. Het vak leerde hij bij Jimmy Yancey, die een zeer grote invloed had op de toekomstige grote artiesten van de boogie woogie door zijn werk op feesten en bij sociale gelegenheden. Ammons leerde andere artiesten en bluesartiesten van Chicago kennen zoals naast Yancey, ook Clarence “Pinetop” Smith, Jimmy Blythe, Crippie Clarence Lofton, Hersal Thomas en zijn beste vriend Meade ‘Lux’ Lewis. Ook haalde hij inspiratie van Fats Waller, de grote stride pianist en op dat moment de grote ster. Lewis en Smith hadden in jaren 20 al Boogie woogie opgenomen en bij bluespianisten was de boogie woogie met het patroon ontwikkeld door Smith een vast onderdeel geworden van de stijl.
In de loop van zijn carrière werkte hij nog samen met tal van pianisten waaronder een andere absolute toppianist, de boogie woogie-meester Pete Johnson.Op het hoogtepunt van zijn carrière kreeg Ammons last van een onbekende kwaal, later werd duidelijk dat het om een hartkwaal ging, en hij stierf in december 1949.
Onderstaand fragment is een opname van Albert Ammons en Pete Johnson, het fragment geeft de verbluffende techniek en het briljante samenspel van de twee heren weer. Enjoy!
Bunzy's Bluesblog 